Multikulturowość , tolerancja i rasizm w USA

Obecnie zarówno w Europie, jak i w Ameryce Północnej silnie promuje się wielokulturowość i tolerancję. Czy warto oraz jak wygląda tolerancja w USA z mojej perspektywy- o tym poniżej.

Żeby rozmawiać tak poważnych tematach przytoczę parę definicji ze słownika PWN:

Rasizm– zespół poglądów, według których istnieją naturalne i wrodzone różnice między rasami ludzkimi, co musi prowadzić do dominacji jednej nad pozostałymi.

Tolerancja– poszanowanie czyichś poglądów, wierzeń, upodobań, różniących się od własnych

Wielokulturowość- multikulturowość – 1) w płaszczyźnie opisowej wskazuje po prostu na wielość kultur; w. jest więc stwierdzeniem obiektywnego faktu zróżnicowania kulturowego danego społeczeństwa lub — szerzej — faktu istnienia na świecie odmiennych kultur etnicznych, grup rel., subkultur itp.; 2) oznacza również politykę rządową zmierzającą do niwelacji napięć społ. związanych z faktem w. danej populacji; 3) jest też nazwą pewnej doktryny, ruchu, nawet filozofii. W tym ostatnim przypadku oznacza działania środowisk mniejszościowych skierowane na emancypację i pełniejszy udział różnych środowisk w życiu społ., polit. i kult. kraju.

Do USA przyjechałam jako osoba bardzo tolerancyjna i otwarta. Nie miało dla mnie znaczenia jakiego wyznania czy koloru skóry jest mój współpracownik, kolega czy przełożony. Nie interesowało mnie z jakiego kraju pochodzi. Kiedy wyjechałam co nieco się zmieniło: na własnej skórze poznałam skąd wzięły się uprzedzenia, stereotypy i teoretycznie krzywdzące opinie.

PUNKT 1. Praca w wielokulturowym towarzystwie.

Przez ostatnie miesiące pracowałam zarówno z Amerykanami, jak i naszymi Słowackimi i Czeskimi sąsiadami, było mi dane zobaczyć jak pracują Jamajczycy, Mołdawianie czy Rosjanie. Praca w Słowackim towarzystwie była dla mnie największą przyjemnością, nie tylko ze względów zbliżonego akcentu, języka, ale też tematów rozmów i podobnych reakcji oraz zachowań.

Praca Amerykanów, polegała w większości na wymigiwaniu się od niej. Nawet nie udawało się, że się pracuje, chyba, że pracą można nazwać klikanie na telefonie. Pisanie wiadomości to nic, porównując słuchanie muzyki na słuchawkach w trakcie obsługi klienta, rozmowa przez telefon czy oglądanie filmików na yt. Oczywiście, nie będę tu uogólniać, że każdy pracuje w ten sam sposób, ale powyższe zachowania stanowiły jakieś 70% w moim miejscu pracy. Więcej o pracy jako J1 w USA tutaj.

PUNKT 2. Konflikty

Pierwszego dnia  pracowałam z dwoma dziewczynami:  przesympatyczną Jamajką, która przyjechała chwilę przede mną i Rosjanką, której staż pracy wynosił parę miesięcy. Na koniec dnia wzięłyśmy się za porządki, spytałam co mam zrobić, więc Rosjanka wytłumaczyła mi co powinnam wykonać, a Jamajka się z tym nie zgodziła. Doszło do wymiany zdań na czym w naszej kulturze by się skończyło.  To przecież tylko praca! Jednak J. w pełni chciała wyjaśnić sytuację: a był to wrzask, jakiego w życiu nie słyszałam, gdzie padały wyzwiska (!) i groźby(!).

Nie potrafiłam z początku tego pojąć, jak można aż tak dać się ponieść emocjom, ale z czasem wszystko zrozumiałam: J chciała po prostu powiedzieć wszystko od razu, nieważne w jaki sposób. Ważne, że została zrozumiana: żadna ruska baba nie będzie jej dyktować co i jak ma robić. Oczywiście wszystko przekazała szefowi, aby więcej z drugą dziewczyną nie pracować.  Nam za to pracowało się świetnie.

PUNKT 3. Zarządzanie i ocena pracowników z różnych kultur

Sama praca w towarzystwie „,multikulturowym” do łatwych z pewnością nie należy, a już całkowicie jestem pewna, że indywidualne podejście do pracownika to rzecz bardziej niż trudna.  Bo jak ocenić pracownika, który z Syberii wyniósł niemiłe sklepowe odzywki, a przed pracodawcą bardzo się stara?

Z ciekawostek: szef nie dał już ani jednej zmiany razem skłóconym dziewczynom w przeciągu trzech miesięcy na wyraźną prośbę Jamajki. Jak ułożył taki grafik, nie wiem.

PUNKT 4. „Jakiego jesteś koloru skóry?”

Moim zdaniem w USA segregacja rasowa istnieje: wypełniając formularz do pracy, ankietę w sklepie czy nawet biorąc udział w konkursie musisz zaznaczyć KIM JESTEŚ: Czarny, Latynos, Azjata, …… czy może biały (czasem nie ma tej opcji, zostaje tylko Kaukazian, czyli można rzec „biały”). Jak już zaznaczysz (możesz też odmówić odpowiedzi), często jest ponowne pytanie:  czy na pewno nie jesteś Latynosem? (ponownie możesz odmówić odpowiedzi).

Jeśli aplikujesz do pracy, po serii pytań o Twój kolor skóry pojawia się pytanie: Czy jesteś rasistą? Nie mam nic przeciwko takim pytaniom, bo nie wstydzę się swojego koloru skóry. Nie jestem też rasistką. Jeśli polityka kraju dąży do wszechobecnej tolerancyjności, to takie ankiety raczej nie są na miejscu. Za każdym razem czytając tego typu pytanie, czułam jakby było to dla mojego pracodawcy ważne. Rozumiem, jeśli pracodawcy chcą mieć “różnorodnych” pracowników, ale chyba nie w kolorze skóry tkwi równość w staraniu się o pracę?

Więcej inspiracji znajdziesz na moim Instagramie:

PUNKT 5. Kogo mamy tolerować?

Promowanie tolerancji zarówno w Europie, jak i Stanach Zjednoczonych Ameryki obejmuje największe grupy społeczne, póki co w obydwu przypadkach rasy białe. To biali mają „tolerować” czarnych, żółtych czy innych niż oni sami. Nie ma kampanii, która miałyby propagować wyżej wspomnianą tolerancję dla osób białych, no bo i po co?

Może i jest nas więcej, ale zasługujemy również na szacunek. W ciągu parunastu tygodni pracy zostałam poniżona kilkukrotnie jedynie przez osoby najciemniejszego koloru skóry: głupie komentarze, czepianie się mojej pracy (pracowałam w budce z lodami! Co tu komentować?), preferowanie ciemnoskórych do obsługi, bo zrobią to lepiej. Nawet to rozumiem, ale niech nie oskarżają nas o rasizm.

PUNKT 6. Tolerancja w praktyce

Jeśli pracuje się z osobami z odmiennych krajów, środowisk czy klas społecznych możemy być tolerancyjni i sympatyczni. Mamy jakąś wiedzę o różnicach, które nas dzielą. Ale to my, ludzie z Polski zostaliśmy tak nauczeni (oczywiście nie wszyscy!). Na swojej drodze nieraz spotkamy ludzi, którzy nie zważają na różnice nas dzielące, albo po prostu nie zważają na innych. Wynieśli to ze swojego domu, kraju czy kultury. Nieważne jak bardzo będziemy tolerować obce nam zachowania, jak bardzo będziemy starać się wpasować w otoczenie: czasem to po prostu nie wystarczy.

PUNKT OSTATNI. Emigranci vs. Autochtoni

Nie zapominajmy: to od nas zależy na jakiej pozycji w kraju się postawimy, bo jak będą nas traktować inni jest tylko i wyłącznie w naszych rękach. 🙂