W 2014 roku wyjechałam do Turcji na program Erasmus. Podczas niezliczonej liczby dyskusji z lokalnymi mieszkańcami, nauczyłam się więcej, jeśli chodzi o kulturę i religię niż jakbym przeczytała cały Internet. Wypłakałam oczy, słuchając historii o wojnie w Syrii, kiedy w mediach mówili, że „to już po”. Na szczęście, nikt z moich znajomych nie ucierpiał.
Kiedy wróciłam do Polski, wiedziałam, że chcę jechać dalej i po najdłuższych wakacjach w życiu rozpoczęłam studia na Półwyspie Peloponez. Ekonomii w Grecji się nie nauczyłam, ale za to na własnej skórze zobaczyłam, jak wygląda tamtejszy kryzys i greckie podejście do pieniędzy.
Praktycznie prosto z Aten poleciałam do Nowego Jorku, aby w amerykańskim Darłówku sprzedawać lody i funnel-caki. Wtedy przez kilka miesięcy razem z moją drugą połówką mieszkaliśmy w drewnianym motelu, dlatego dziś raczej unikam tego typu miejsc. Ameryka nauczyła mnie gospodarności, bo zarabiając 8$ na godzinę udało nam odłożyć sporo pieniędzy i podróżować jeszcze przez miesiąc.
Nadal szukałam swojego końca świata, a że został nam ostatni rok studiów, korzystając z okazji wyprowadziliśmy się na studia do czeskiej Pragi, którą pokochałam całym sercem. Jednak to samo serce zaprowadziło mnie na Węgry, gdzie z powołania zostałam (jak już pisałam) księgową… i z tego samego powodu wróciłam do Polski. Tak naprawdę to los mi tam nie sprzyjał i doświadczyłam wszelkich możliwych problemów, z których dziś się śmieję.
Mocno wierzę, że w życiu warto nie tylko marzyć, ale też podążać za głosem serca. I to ten głos parę lat temu zaprowadził mnie do wszystkich miejsc, w których byłam. Dzięki temu mogłam dowiedzieć się, że mój koniec świata znajduje się w kilku miejscach.
