Opieka zdrowotna za granicą. Jak jest w tureckim szpitalu i u węgierskiego okulisty?

Nie znam nikogo, kto mógłby w superlatywach wypowiedzieć się o Polskiej służbie zdrowia. Można narzekać na kolejki, na jakość obsługi, na godziny przyjęć i zakres usług. Można również zwrócić uwagę na ilość leków refundowanych czy kończące się nieraz w połowie roku fundusze szpitali.

Łatwo jest powtarzać jak to jest, źle, kiedy się nawet nie podejrzewa, że może być gorzej. Miałam możliwość na własnej skórze przekonać się jak wygląda służba zdrowia poza granicami naszego kraju i mówiąc szczerze, tak źle nie mamy. Ale wszystko po kolei…

Warunki w tureckim szpitalu

O szpitalach w Turcji słyszałam już przed przyjazdem do Mersin. W historiach zasłyszanych nie było miejsca na brud i złe warunki, a wręcz przeciwnie: nowoczesne szpitale, złote ozdoby i świetna obsługa. Jakoś ciężko było mi w to uwierzyć, ale nadzieję, że nie  przekonam się na własnej skórze jak jest w rzeczywistości.

Pomoc medyczna w Turcji, a wykupione ubezpieczenie

Na samym początku dowiedziałam się, że w Mersin wykupione przeze mnie ubezpieczenie nie działa. Zostało mi jedynie modlić się, że nic poważnego się nie wydarzy, a przynajmniej takiego, co wymagałoby wizyty w szpitalu. Oczekiwania oczekiwaniami, z dnia na dzień dostałam ogromnego bólu kolana i zaczęłam kuśtykać. Co w tym wypadku zrobić? Z pomocą przyszedł kolega, który przyprowadził do mojego mieszkania arabskiego, powiedzmy fizjoterapeutę. Arab powiedział, że jest to poważny stan zapalny mięśnia, wypisał mi tabletki, kazał smarować kolano syryjską oliwą i wykonywać codziennie kilka ćwiczeń. Nie minęły dwa tygodnie- problem zniknął, a ja powoli zapominałam o ćwiczeniach. Oczywiście ból powrócił i w towarzystwie znajomych studentów medycyny udałam się do tureckiego szpitala.

Jak jest w Tureckim szpitalu?

Szpital, który odwiedziłam w Mersin przerósł moje oczekiwania. Wszystko było czyste, zadbane (i świeżo po remoncie). Pacjenci byli wywoływani z kolejki, co sprawiało wrażenie pełnego profesjonalizmu. Każdy był skory do pomocy– mimo, iż moje ubezpieczenie okazało się nieaktywne. Poinformowano mnie, że jeśli będzie trzeba korzystać ze specjalistycznych sprzętów będę musiała zapłacić. Jeśli nie- wizyta jest bezpłatna. Lekarz płynnie posługiwał się językiem angielskim. Przy badaniu nie stwierdził problemu, który mógłby wymagać pozostania w szpitalu (stan zapalny mięśnia nie był aż tak poważny), fizjoterapeuta zalecił ćwiczenia, a mi pozostało jedynie podziękować. UWAGA! W Turcji dodatkowo nabawiłam się zapalenia pęcherza. Leki udało mi się dostać bez recepty, ale ich dawka była… dwa razy większa jak w Polsce. W Europie mamy dużo słabsze leki, więc nie ma czemu się dziwić, jeśli na tureckich medykamentach szybciej zdrowiejemy 🙂

Grecka służba zdrowia

Problem z nóżką powrócił rok później, kiedy to przebywałam w greckim Patras. Oczywiście miałam ze sobą kartę EKUZ. Kulejąc podjechaliśmy z Giorgiosem do pobliskiego szpitala. Tam warunki nie były już tak sterylne jak w Turcji. Ponadto, na korytarzu ciężko było znaleźć miejsce, żeby przystanąć i nikomu nie zawadzać, a niektórzy pacjenci leżakowali wśród oczekujących na wizytę. Ciężko się zorientować kto do kogo czeka, a tym bardziej kto jest ostatni. Izba przyjęć podzielona była polowymi parawanami, co tym bardziej napawało mnie przerażeniem. Jednak obsługa była naprawdę dobra, a każdy starał się pomóc jak tylko mógł. Lekarz stwierdził niedokształcenie jednego mięśnia, co u współczesnych kobiet ( w Europie) jest coraz częstsze. Zalecił ćwiczenia i powiedział, że nie ma czym się martwić, amputacja nie będzie konieczna.  A więc wróciłam do ćwiczeń, zastanawiając się nad trzema diagnozami: araba, turka i greka. I co by nie powiedzieć, lekarz z obcych rejonów nie do końca potrafi rozpoznać nasze dolegliwości w odpowiedni sposób.

Węgierscy specjaliści, a prywatna opieka medyczna

Kiedy byłam księgową na Węgrzech, po paru miesiącach moje oczy były przemęczone. Niestety, poza tym zrobiła mi się niewielka narośl i nie był to jęczmień. Przerażona, zadzwoniłam do Medicovera aby umówić jak najszybszą wizytę u okulisty. 

Najszybciej za dwa tygodnie.- usłyszałam.- Termin wcześniejszy nie istnieje! Kiedy usłyszała to koleżanka z pracy, zadzwoniła i… zaproponowano jej termin na jutro. Bo spytała w języku węgierskim. Koleżanka podziękowała i dodala, że Medicover jest zobligowany zagwarantować spotkanie we wcześniejszym terminie. Kolejnego dnia razem z Andi czekałami do okulisty, któremu Medicover miał za wizytę zapłacić dodatkowo.

Okulista na Węgrzech

Babinka spojrzała na mnie, kazała usiąść na krześle, dotknęła mojej twarzy,  a ja nie byłam pewna czy cokolwiek widzi. Przekazała Andrei: wypiszę leki, trzeba kupić rumianek, możliwa będzie… operacja.

To by było na tyle. Lekarstwa przez nią przypisane w Polsce zostały wycofane. Niby były bezpieczne, ale rano miałam już drugą narośl na oku. Nie było wyjścia. Zwolniłam się z pracy, i pojechałam do okrytego złą sławą szpitala.

Szpital na Węgrzech

A dokładnie w Szekesfehervar. Warunki co prawda nie były najlepsze, ale nie było tak źle, jak mówili w pracy.

Poprosiłam ochronę o pomoc, pan zaprowadził mnie na Izbę Przyjęć (tu sprawdzono, czy mam ubezpieczenie), kolejno na recepcję (tutaj kolejny raz podałam numer ubezpieczenia i potwierdziłam jak nazywają się rodzice). Po tym wszystkim miałam możliwość poczekania pod gabinetem lekarskim.

W węgierskim szpitalu

Zostałam wywołana.  W środku były dwie Węgierki. Nie mówiły po angielsku, a badanie się rozpoczęło od przeczytania liczb (aby nie pomylić węgierskiego hit z hot, wolałam pokazywałam palcami co widzę).

Do gabinetu weszła trzecia osoba. Lekarka! Doktor Dorota świetnie mówiła po angielsku. Dodam, że tamte panie to jej asystentki, a jedna tylko pisze na komputerze! Lekarka musiała jej dyktować całe sprawozdanie słowo w słowo. Po badaniu przypisała mi leki na bazie sterydów i kazała kontrolować stan czystości oka. Wystraszyłam się tych sterydów, tym bardziej, że miałam chodzić do pracy. Tego samego dnia spakowałam się do Polski,  zadzwoniłam do mojej okulistki i dowiedziałam się, że operacja nie była potrzebna i wystarczą delikatniejsze leki.

Kochani, a jakie Was spotkały „przygody” z zagraniczną służbą zdrowia?