Cześć,
Często pytacie, czy znalazłam już swój koniec świata, czy może dalej go poszukuję. Prawda jest taka, że… tu gdzie teraz mieszkam jestem szczęśliwa i czuję, że to jedno z moich miejsc na ziemi. Jednak wiem, że koniec świata jest niejeden i nadal szukam różnych destynacji, w których będę chciała trochę pożyć.
Koniec świata to miejsce, gdzie mam poczucie, że to właściwa lokalizacja dla mnie. Tak czuję się na Cyprze, ale w Grecji już nie do końca. Obecnie mieszkam w Polsce i jak większość z Was prowadzę normalne życie. Jest jednak kilka rzeczy, które sprawiają, że codzienność staje się bardziej kolorowa i czasem nie chce się jechać dalej. Przynajmniej latem ?
Artykuł z cyklu “Przerwa w podróży”
Mój dom znajduje się na wsi, a moja codzienność to praca księgowej. Nie ma tu żadnej kreatywności, nie mam też wielu koleżanek, bo pracuję zdalnie. Nie licząc bratnich dusz, z którymi pół dnia wiszę na słuchawce, albo wymieniam wiadomości.
Drugi rok z rzędu mam ogródek warzywny, który z początkiem lipca prosi się o wyplewienie. Dojrzewają na nim pomidory, ogórki, bób, rzodkiew i wiele więcej. W tym roku na próbę wysadziłam arbuza. Suszę zioła, nie tylko ze swojego zielnika, ale też te znalezione w lesie. Robię nalewki, w tym roku po raz pierwszy z kwiatów kasztana. Wino, dżemy i inne przetwory. 
W weekendy odkrywam miejsca nieznane, często niedaleko domu (jest ich sporo!). Odwiedzam bliskich, rzadziej szaleję na mieście. A kiedy nigdzie nie jadę najczęściej odpoczywam w drugim ogrodzie i czytam. Czasem powieści, czasem poradniki albo analizy. Często piszę na dworze (*polu!), a prowadzenie bloga zajmuje mi praktycznie drugi etat.
Parę lat temu sprawdziłam, jak wygląda życie za granicą. Poznałam tureckie zwyczaje, zmierzyłam się z grecką rzeczywistością. Sprzedawałam lody na amerykańskiej plaży i zaczęłam swoją historię w skandynawskiej korporacji na Węgrzech. Wróciłam. Dzięki temu dowiedziałam się czego tak naprawdę oczekuję od życia, ale odrobiłam też równie ważną lekcję o tym co ja innym mogę dać.
Teraz żyję wolno, ale mój dzień wypełniony jest od rana do wieczora. Tak było, jest i pewnie będzie, gdziekolwiek bym się nie przeprowadziła.
Na koniec…
Pamiętajcie, że nie trzeba przeprowadzać się miliona razy, żeby wiedzieć, jak chcemy żyć. Każdy ma swoją dróżkę, którą podąża. Nie zawsze podążamy tą najkrótszą trasą, ale jeśli mamy cel prędzej czy później do niego dotrzemy. Bowiem czas i tak upłynie.
Ściskam Was mocno,
Cześć! Mam nadzieję, że podążycie moim szlakiem w podróży. Chętnie oglądam zdjęcia i filmy moich czytelników, dlatego oznaczajcie mnie w mediach społecznościowych:
Instagram: @ewelina.gac
Facebook: @wposzukiwaniukoncaswiata
Noclegi znajdziesz na booking.com
Bardzo ciekawy wpis. ? Ja ze swojego doświadczenia wiem, że czasami łatwiej się dowiedzieć czego się nie chce, raczej niż tego co się chce, żeby znaleźć swój sposób na życie.
Cześć Daria!
Dokładnie, też to przychodzi mi z większą łatwością 🙂
Kiedy podróżujesz, to dalej jesteś księgową? Jak to łączysz?
Hej, zwykle podróżuje w dni wolne 🙂
Moim końcem świata jest Polska. To tu czuję się najlepiej ?
Jak najbardziej rozumiem 🙂
Jest zazdro! Ja wychowałem się w leśniczówce, a teraz mieszkam w wielkim mieście i bardzo mi brakuje tej trawy, chrabąszczy w maju i nietoperzy wieczorem…
Jak zwykle pięknie to opisałeś!
Ewelina, jakie piekne slowa… Ja tez mam taka nadzieje, ze to co jest naszym celem, przeznaczeniem, sensem zycia w koncu nas znajdzie…. Wystarczy podazac swoja droga, robic swoje i wsluchac sie w siebie.
Cześć Beatko! Też tak myślę, że wsłuchanie się w siebie często jest najwłaściwszą odpowiedzią… 🙂
Bardzo inspirujące ? To fakt nie trzeba podróżować, ale podróże wiele dają. A Cypr jest piękny choć szkoda, że byłam tam tylko raz ;(
Cześć 🙂 dziękuję.
Podziwiam Cię za pogodę ducha i mądrość życiową… Nie uważasz, że w nabyciu tych cech pomogły Ci podróże i fakt, że wielu rzeczy próbowałaś? Wiesz już mniej więcej, co dla Ciebie jest najlepsze (przynajmniej tu i teraz). Ale wyczuwam, że trochę przeszkadza Ci samotność pracy zdalnej? Piszę o tym, bo sama właśnie teraz pracuję w ten sposób ? Powodzenia!
Cześć! Dziękuję Ci za wiadomość. Tak, samotność czasem doskwiera, zwłaszcza, że jestem gadułą 🙂 i chyba tego nie da się zmienić bez niekorzyści dla siebie samej. A Ty co robisz na codzień? Pozdrowienia 🙂
Super, że znalazłaś to miejsce ? Ja chyba jeszcze szukam, a przeprowadzek szczerze mam dość ?
Udanych poszukiwań, Karolinko! 🙂
Fajnie że znalazłaś miejsce gdzie czujesz się dobrze, ja w sumie też takie znalazłam już 10 lat temu
Miło mi to słyszeć 🙂
Super, tylko pozazdrościć, zwłaszcza pracy zdalnej i możliwości przebywania na dworze jak jest ładna pogoda! ?
Dziękuję bardzo Kasiu! 🙂
Tak, jak piszesz każdy z nas ma swoją dróżkę, by dojść do naszego końca świata, ale to tylko od nas zależy, kiedy i gdzie znajdziemy miejsce, które da nam harmonię i spokój 🙂
ak najbardziej się zgadzam 🙂 buziaki
Hej Ewelinko. Fajny tekst i przyjemnie się go czyta. Nie miałam pojęcia, ze z Ciebie taka ogrodniczka:)
Martynko, tylko ogródek mam. Nic wielkiego :*
uwielbiam takie własne końce świata, gdzie odnajdujemy spokój i harmonię. Zazdroszczę Ci samych poszukiwań, bo to ekscytujące 🙂
Ja tak samo! Ciekawa jestem, gdzie jest Twój 🙂
Hej, trafilam na Twoj blog jakis czas temu (nie pamietam jaka droga :D), podczytuje rozne interesujace mnie wpisy. I chcialam Ci dac znac, ze wiele tematow, ktore poruszasz, sa mi bliskie teraz, bo rozwazam (znow) pomieszkanie gdzies indziej niz w Polsce. Mieszkalam/pracowalam juz 9 miesiecy w Holandii, wrocilam 2 lata temu, ale od paru miesiecy znow „przebieram nozkami”. Szukam swojego konca swiata, ale na razie cos mi to nie wychodzi 😉 Ale mam nadzieje, ze w najblizszej przyszlosci sie uda, bo zalozylam sobie, ze kolejnej jesieni/zimy nie spedze w Polsce 🙂
Hejka! Bardzo mnie ucieszyła Twoja wiadomość! I wcale się nie dziwię, bo w taką pogodę mam podobne przemyślenia co do zimy. 🙂 to jakiś absurd, kiedy w połowie maja jest szaro jak w listopadzie!
Natomiast co do końca świata- szczerze wierzę, że to nie jedno takie miejsce. I że naprawdę dobrze jak od razu go nie znajdziemy, bo wtedy byłoby nudno i w wieku 20-30 lat “można by nie robić już nic”. A tak to przynajmniej jakiś cel w życiu.
Trzymam kciuki za wybranie pięknego miejsca. I daj znać o czym myślisz!
Ewelina